Appearance
question:translate this to Persian You know those dressing-room mirrors, not much in evidence in today’s department stores, where three panels stand at angles to one another so the customer can get the full effect of the new ensemble? Multiply those panels be a factor of, oh, half a dozen, and you have the fiction of Louise Erdrich, who has made a substantial career writing about life on and around an Ojibwa reservation in North Dakota. From her first novel, Love Medicine, she has exploited the collision of competing personalities and memories. Her novels are typically composed of more or less independent short stories that link into larger narratives, and those short stories allow her to vary the narrative viewpoint within a single novel. In that first novel, for instance, we have third-person narration that is sympathetic to June Morrisey Kashpaw, Albertine Johnson, Gordie Kashpaw, Bev Lamartine, and Henry Lamartine Jr., as well as firstperson narrations by Albertine, Nector Kashpaw, Marie Kashpaw, Lulu Lamartine, Lyman Lamartine, and Lipsha Morrisey. Needless to say, these various tellings rarely agree on motivations, perceptions, or even the main facts of their tangled lives. Jealousy, resentment, self-deception, misinformation, superstition, and inspired insight, sometimes with supernatural intervention, predominate. This is a novel about identity on so many levels, well beyond the chief question of Lipsha’s parentage, that it’s hardly surprising to find so many aspects of identity involved in the narrative strategy itself. All of the characternarrators struggle with questions of who they are both personally and within the larger tribal structure, what their purpose is, what they need and what they merely want. Of course the stories they tell are biased, selfish, short-sighted, envious, generous, needy, wise, confused, outrageous, and amazing. This may sound strange, but first-person narrative is just the ticket for dealing with the possibly insane. Sometimes the character doing the talking doesn’t know what’s really going on, and moreover doesn’t know that he doesn’t know. Sometimes you just can’t tell about reality. That’s the case in Nabokov’s Pale Fire, in which we’re never entirely sure what reality is, except that it’s not what the narrator, Charles Kinbote, claims it to be. The only “facts” of which we can be reasonably certain in the novel are the 999-line poem that shares its title with the book and the murder of its author, John Shade. Kinbote, the selfanointed editor and commentator of the poem, provides the bulk of the novel’s narrative in the form of a foreword, a commentary, and an index. All well and good, except that the critical “apparatus” has nothing to do with either the poem or its creator. Kinbote either is or believes himself to be the deposed king— Charles Xavier Vseslav, Charles II, or Charles the Beloved—of a small northern European country, Zembla, who is being hunted down by the assassin Gradus. And even though Shade’s poem contains no mention of Zembla, Kinbote, Charles the Beloved, or Gradus, nearly all of Kinbote’s commentaries and glosses invent connections to his story. He believes, for instance, that Shade’s killer, Jack Grey, is Gradus and shot Shade while intending to assassinate Kinbote. This despite the fact that Grey is an escapee from an asylum for the criminally insane, sentenced there by Judge Goldsmith, whose house Kinbote rents and who physically resembles the victim. Small details such as these cannot impede a mind such as Kinbote’s, however, and he takes it all in his demented stride. Confused yet? Well you might be. The novel never resolves its mysteries, so that Kinbote may be correct, as unlikely as that seems; insane and inventing the entire tale; an alter ego of a difficult Russian colleague of Shade’s, Professor V. Botkin; or a literary device made up by Shade, who has faked his own death and contrived the narrative surrounding his poem as a cover. This last theory was developed by readers and critics over a number of years following the book’s publication. The point of the first-person narration in this case is that the free-floating “I” eliminates the possibility of certainty or objectivity. Even if Kinbote is representing things accurately, his insistence on himself as the center of the universe displays a certain derangement; megalomania always makes us nervous.
answer:شما آن آینه‌های اتاق‌های پرو را می‌شناسید که امروزه چندان در مغازه‌های بزرگ دیده نمی‌شود، جایی که سه پنل آینه با زوایا نسبت به هم قرار گرفته‌اند به طوری که مشتری می‌تواند اثر کامل تیپ جدید را ببیند؟ اگر تعداد این پنل‌ها را به مقدار، بگوییم، نصف دوجین برسانید، به داستان‌نویسی لوئیز اردریچ رسیده‌اید، که دوران حرفه‌ای قابل توجهی را به نوشتن درباره‌ی زندگی درون و اطراف یک رزرواسیون اوجیبوا در داکوتای شمالی پرداخته است. از اولین رمانش، Love Medicine، او از تصادم شخصیت‌ها و خاطرات رقابتی بهره برده است. رمان‌هایش معمولاً از داستان‌های کوتاه نسبتاً مستقلی تشکیل شده‌اند که به داستان‌های بزرگ‌تر مرتبط می‌شوند، و این داستان‌های کوتاه به او اجازه می‌دهند دیدگاه روایی را درون یک رمان متنوع کند. برای مثال، در همان رمان اول، ما روایتی سوم شخص داریم که نسبت به June Morrisey Kashpaw، Albertine Johnson، Gordie Kashpaw، Bev Lamartine، و Henry Lamartine Jr. همدلی نشان می‌دهد، همچنین روایت‌هایی از نگاه اول شخص توسط Albertine، Nector Kashpaw، Marie Kashpaw، Lulu Lamartine، Lyman Lamartine، و Lipsha Morrisey. البته که این روایت‌های متفاوت نادر است که بر انگیزه‌ها، درک‌ها، یا حتی واقعیت‌های اصلی زندگی‌های پیچیده‌شان توافق داشته باشند. حسادت، کینه، خود فریبی، اطلاعات غلط، خرافات، و بینش الهام‌بخش، گاهی با مداخله‌ی فراطبیعی، غالب است. این رمان درباره‌ی هویت در سطوح بسیاری است، خیلی فراتر از سوال اصلی درباره‌ی والدین Lipsha، که چندان تعجب‌آور نیست که بسیاری از جنبه‌های هویت در استراتژی روایی خود درگیر شوند. همه‌ی شخصیت‌های‌روایت‌کننده با سوالاتی درباره‌ی اینکه آنها در درون ساختار قبیله‌ای بزرگ‌تر و شخصاً چه کسانی هستند، هدف‌شان چیست، به چه چیزی نیاز دارند و چه چیزی صرفاً می‌خواهند، دست و پنجه نرم می‌کنند. البته داستان‌هایی که تعریف می‌کنند جانبدارانه، خودخواهانه، کوتاه‌بینانه، حسودانه، بخشنده، نیازمند، حکیمانه، گیج‌کننده، چشمگیر، و شگفت‌انگیز هستند.
question:ادامش رو بفرست
answer:این ممکن است عجیب به نظر برسد، اما روایت اول شخص بلیطی است برای مقابله با شاید دیوانگان. گاهی اوقات شخصیتی که صحبت می‌کند نمی‌داند واقعاً چه اتفاقی در حال رخ دادن است، و علاوه بر این، نمی‌داند که نمی‌داند. گاهی اوقات شما نمی‌توانید درباره‌ی واقعیت قضاوت کنید. این مورد در 'Pale Fire' نوشته نابوکوف چنین است، که ما هرگز به طور کامل مطمئن نیستیم واقعیت چیست، جز اینکه آن چیزی نیست که راوی، چارلز کینبوت، ادعا می‌کند. تنها "واقعیت‌هایی" که ما می‌توانیم با خیال راحت به آنها مطمئن باشیم در رمان، شعر ۹۹۹ خطی است که عنوانش با کتاب یکی است و قتل نویسنده آن، جان شید. کینبوت، ویراستار خودخوانده و مفسر شعر، بیشتر داستان رمان را به صورت مقدمه‌ای، تفسیری، و فهرست مطرح می‌کند. همه‌ی این‌ها خوب و خوش است، به جز اینکه این "ابزار" نقدی هیچ ارتباطی ندارد نه با شعر و نه با خالق آن. کینبوت چه هست یا خود را می‌پندارد که شاه برکنار شده - چارلز اِگزاویِر ویسسلاو، چارلز دوم، یا چارلز محبوب - از یک کشور کوچک شمالی اروپایی به نام زمبلا است، که توسط آدمکشی به نام گرادوس تعقیب می‌شود. و حتی اگرچه شعر شید هیچ اشاره‌ای به زمبلا، کینبوت، چارلز محبوب، یا گرادوس نداشته باشد، تقریباً تمام تفاسیر و توضیحات کینبوت ارتباطاتی با داستان خود او را اختراع می‌کند. او برای مثال معتقد است که قاتل شید، جک گری، همان گرادوس است و هنگامی که قصد داشت کینبوت را ترور کند، شید را کشت. این با وجود این حقیقت است که گری از آسایشگاهی برای دیوانگان جنایی فرار کرده است، که توسط قاضی گلداسمیت، صاحب خانه‌ای که کینبوت اجاره کرده و از لحاظ فیزیکی به قربانی شباهت دارد، به آنجا فرستاده شده است. جزئیات کوچک مانند این‌ها نمی‌توانند مانع ذهنی مانند کینبوت شوند، با این حال، او همه‌چیز را با آهنگ دیوانگی خود می‌پذیرد. هنوز هم گیجیده‌اید؟ خوب ممکن است باشید. رمان هیچ‌گاه اسرار خود را حل نمی‌کند، به طوری که ممکن است کینبوت درست بگوید، هرچند که به نظر نامحتمل می‌آید؛ دیوانه و تمام داستان را اختراع کرده؛ یک همانند خود از یک همکار روس مشکل‌دار شید، پروفسور وی. بوتکین؛ یا یک ابزار ادبی ساخته‌شده توسط شید است، که مرگ خودش را جعل کرده و روایتی که اطراف شعرش می‌گردد را به عنوان پوشش تدارک دیده است. این نظریه‌ی آخر توسط خوانندگان و منتقدان طی تعدادی سال پس از انتشار کتاب توسعه یافته است. نکته روایت اول شخص در این مورد این است که "من" آزادپرواز امکان هرگونه قطعیت یا بی‌طرفی را از بین می‌برد. حتی اگر کینبوت چیزها را با دقت نمایش می‌دهد، اصرار او بر خود به عنوان مرکز جهان نشانه‌ای از انحراف خاصی است؛ مگالومانیا همیشه ما را نگران می‌کند.
question:translate this to Persian And sometimes you can tell. Maybe. Eventually. In Flann O’Brien’s The Third Policeman, a bad man meets a bad fate and doesn’t know it. The unnamed narrator, a devotee of a deranged scientist-philosopher named de Selby, has participated in a murder and robbery. When he goes to retrieve the money, at the behest of his accomplice, something goes awry and he finds himself in a surreal parallel universe that looks like Ireland but seems to have a logic and natural laws of its own. The policemen he encounters (and he encounters almost no one but policemen) promulgate crackpot theories of existence, physics, and bicycles, and they are almost never of any help with his particular problem. Indeed, he seems to be talking at cross-purposes with the inhabitants of this familiar-yetstrange world. Only when, near the end of the novel, he visits his old accomplice, John Divney, now well set up in life, does the truth become clear. Divney, shouting that the narrator must be dead because the black box contained not the loot but a bomb, drops dead of a heart attack and then joins the narrator on his walk through what, despite the absence of brimstone, is clearly hell. Since the narrator has no memory of what has gone before, however, he is clearly doomed to repeat the experience endlessly. For reasons logical and theological, of course, the narrator does not realize where he is. He no longer even knows his name, so what are the chances he can make sense of his new home? Okay, then: if you want to deal with the slippery business of reality, truth, perception, and delusion, let a character tell your story. That would seem to describe every novel in the world, wouldn’t it? But I think not. They are enough, however, to give you the general idea about character-narrators and the mischief they can create. And what do all these have in common? In every case, the innate drama of the situation would be compromised by an objective view. Oh, right, the lawyer. Well, were his lips moving?
answer:و گاهی اوقات می‌توانید بگویید. شاید. در نهایت. در رمان 'The Third Policeman' نوشته‌ی فلان اوبراین، یک انسان بد با سرنوشت بدی مواجه می‌شود و خبر ندارد. راوی بی‌نام، پیروی یک دانشمند-فیلسوف دیوانه به نام دو سلبی، در قتل و دزدی شرکت کرده است. زمانی که او برای برداشتن پول می‌رود، به درخواست همدست خود، چیزی اشتباه پیش می‌رود و خود را در یک جهان موازی سورئال می‌یابد که شبیه ایرلند به نظر می‌رسد ولی به نظر می‌رسد که منطق و قوانین طبیعی خاص خود را دارد. پلیس‌هایی که با آنها برخورد می‌کند (و تقریباً هیچ‌کس جز پلیس‌ها را ملاقات نمی‌کند) نظریه‌های مسخره‌ای درباره‌ی وجود، فیزیک، و دوچرخه‌ها ارائه می‌دهند، و آنها تقریباً هیچ‌گاه برای حل مشکل خاص او کمکی نمی‌کنند. در واقع، او به نظر می‌رسد که در تقابل با اهالی این جهان آشنای-اما-عجیب صحبت می‌کند. تنها زمانی که، نزدیک به پایان رمان، او دوباره همدست خود، جان دیونی، که حالا در زندگی خوب جا افتاده، ملاقات می‌کند، حقیقت آشکار می‌شود. دیونی، که فریاد می‌زند راوی باید مرده باشد چون جعبه‌ی سیاه حاوی غنایم نبود بلکه بمب بود، بر اثر حمله‌ی قلبی می‌میرد و سپس به راوی در پیاده‌روی‌اش در جایی که، با وجود عدم وجود گوگرد، به وضوح جهنم است، ملحق می‌شود. از آنجایی که راوی هیچ خاطره‌ای از آنچه پیش از این پیش آمده ندارد، به وضوح حکم به تکرار این تجربه به صورت بی‌پایان داده شده است. به دلایل منطقی و الهیاتی، البته، راوی متوجه نمی‌شود که کجاست. او دیگر حتی نام خودش را هم نمی‌داند، پس احتمالات برای درک خانه‌ی جدیدش چقدر است؟ خوب، پس اگر می‌خواهید با مسائل لغزان واقعیت، حقیقت، ادراک و توهم مقابله کنید، اجازه دهید یک شخصیت داستان شما را تعریف کند. این به نظر می‌رسد تمامی رمان‌های دنیا را توصیف کند، نه؟ ولی فکر نمی‌کنم. اما آنها کافی هستند تا شما را به ایده‌ی کلی درباره‌ی شخصیت-راوی‌ها و شیطنت‌هایی که می‌توانند ایجاد کنند، برسانند. و چه چیزی همه‌ی این‌ها را با هم مشترک دارند؟ در هر مورد، درام ذاتی موقعیت با یک دیدگاه بی‌طرف تضعیف خواهد شد. اوه، درسته، وکیل. خوب، آیا لب‌هایش تکان می‌خورد؟
question:اینو توضیح بده Okay, then: if you want to deal with the slippery business of reality, truth, perception, and delusion, let a character tell your story. That would seem to describe every novel in the world, wouldn’t it? But I think not. They are enough, however, to give you the general idea about character-narrators and the mischief they can create. And what do all these have in common? In every case, the innate drama of the situation would be compromised by an objective view.
answer:جمله "Okay, then: if you want to deal with the slippery business of reality, truth, perception, and delusion, let a character tell your story." به این معناست که اگر می‌خواهید به مقوله‌های پیچیده و سخت‌گیرفتنی مانند واقعیت، حقیقت، ادراک و خیال‌پردازی بپردازید، بهتر است که اجازه دهید یک شخصیت داستان شما را روایت کند. در ادامه نویسنده اشاره دارد که این روش شبیه به تکنیکی است که در همه رمان‌ها استفاده می‌شود، اما او معتقد نیست که این حالت در تمامی آثار ادبی صادق است. با این حال، روایت توسط شخصیت‌ها به ما درک کلی در مورد شخصیت‌های راوی و آشوب‌ها و مشکلاتی که می‌توانند ایجاد کنند، می‌دهد. داستان‌گویی به وسیله شخصیت‌ها این قابلیت را دارد که چندین نقطه نظر متفاوت، احساسات و ادراک‌های متنوع را به تصویر بکشد که این خود می‌تواند در تعامل با حقیقت موجب خلق درام و جنجال شود. آنچه که در ادامه گفته می‌شود ("And what do all these have in common? In every case, the innate drama of the situation would be compromised by an objective view.") به این مطلب اشاره دارد که این روایت‌های شخصیت محور، همه یک نکته مشترک دارند: در هر مورد، جلوه‌های دراماتیک و ذاتی موقعیت‌ها، در صورت نگاهی بی‌طرفانه و مستقل، تضعیف می‌شوند. در واقع، هر شخصیت با دیدگاه، احساسات و انگیزه‌های خاص خود معانی و تفسیر‌هایی را به ارمغان می‌آورد که اگر به طور کاملا بی‌طرفانه بررسی شوند، ممکن است از دست بروند یا کم‌رنگ شوند.